Πόσες φορές έχετε ακούσει παίκτες, προπονητές και παράγοντες να μιλούν για τον κόσμο της ομάδας τους και να τον ευχαριστούν για την παρουσία του και την συμπαράστασή του; Πόσες φορές έχετε διαβάσει σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων για «υπέροχο ή φανταστικό κόσμο» και για «δωδέκατο παίκτη»; Ή ακόμη και αντιπάλους να μιλούν για τον κόσμο της αντίπαλης ομάδας, ο οποίος δεν τους άφησε με τις ιαχές και τις αποδοκιμασίες του να κάνουν το παιχνίδι τους; Αναμφίβολα, πολλές.
Έχετε, όμως, αναρωτηθεί σε ποιον κόσμο αναφέρονται όλα αυτά; Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν αναφέρονται σε αυτούς που κάθονται ακούνητοι και αμίλητοι στο καρεκλάκι τους, σε εκείνους που τρώνε πατατάκια ή ποπ-κορν, λες και παρακολουθούν θέατρο και όχι ποδοσφαιρικό αγώνα. Ασφαλώς και αναφέρονται σε εκείνους που πηγαίνουν στο γήπεδο για να αγωνιστούν κι αυτοί και όχι απλώς να παρακολουθήσουν! Σε εκείνους που καταθέτουν φωνή, ψυχή, ακόμη και…ιδρώτα, προκειμένου να βοηθήσουν την ομάδα τους να φτάσει στην νίκη…
Ο κόσμος δεν παίζει μπάλα, μπορεί όμως με την παρουσία του, τις εκδηλώσεις, τα συνθήματα, τις φωνές και τα τραγούδια του να κάνει την ομάδα να παίξει καλύτερα. Η κερκίδα που δημιουργεί η ΘΥΡΑ 7 ανέκαθεν έδινε φτερά στα πόδια των παικτών του Θρύλου και «τρόμαζε» παράλληλα όλους τους αντιπάλους. Το Καραϊσκάκη από παλιά αποτελούσε απόρθητη έδρα, έδρα-φόβητρο για κάθε αντίπαλο, αφού η χημεία ανάμεσα στον κόσμο και την ομάδα ήταν, (σχεδόν), πάντα μοναδική και αποτελούσε βασικό συστατικό των επιτυχιών.
Τι απαιτείται, όμως, για να είναι μία κερκίδα «όπως πρέπει», δυνατή και ολοκληρωμένη, δηλαδή; Κατ’ αρχάς απαιτείται φωνή! Φωνή που βγαίνει από την…ψυχή και όχι από το…λαρύγγι! Φωνή δυνατή και όχι σιγοψιθυρίσματα και ανοιγοκλείσιμο του στόματος. Φωνή με πάθος, η οποία κάνει τις φλέβες του λαιμού να τσιτώνουν και να πετάγονται τόσο, που νομίζεις ότι στο τέλος θα σπάσουν. Αν φύγεις από το γήπεδο «ατσαλάκωτος» χωρίς να έχεις ιδρώσει και να έχεις ψιλοβραχνιάσει, μάλλον είσαι για καναπέ και TV και όχι για κερκίδα! Αν υπάρχουν η φωνή, το πάθος και η…τρέλα, στη συνέχεια απαιτούνται: ευρηματικότητα, χιούμορ και συναίσθημα, τα οποία μέσα από συνθήματα εκφράζουν αυτά που νοιώθουμε για την δική μας ομάδα αλλά και για τους αντιπάλους, φυσικά.
Και επειδή σε εμάς όλα τα παραπάνω – δόξα τω Θεώ- υπάρχουν και μάλιστα άφθονα, πάμε στο επόμενο συστατικό της «καλής κερκίδας»: τον σωστό συγχρονισμό και συντονισμό των…ποιητών και των φωνών τους, ώστε να μην μπερδεύονται τα συνθήματα και να πετυχαίνεται ο στόχος, που δεν είναι άλλος από το «ΜΙΑ ΚΕΡΚΙΔΑ, ΜΙΑ ΦΩΝΗ»! Τα πανό, οι σημαίες, τα κασκόλ που ανεμίζουν, τα καπνογόνα, τα πλακάτ, οι χορογραφίες κλπ. αποτελούν την τελευταία πινελιά που συνθέτει μία κερκίδα και της δίνει άλλο χρώμα.
Μετά από 5 χρόνια στο νέο Καραϊσκάκη, μετά από πολύ δουλειά, μεγάλη θέληση και ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια, ο στόχος επετεύχθη… Είπαμε, ως Θύρα 7, λοιπόν, να το πάμε παρακάτω, μιας και το πέταλο της Θ7 έχει καταφέρει να συνδυάσει «ουσία και…θέαμα», που ήταν και το πρώτο ζητούμενο, για την ερυθρόλευκη κερκίδα.
«ΔΥΟ ΚΕΡΚΙΔΕΣ, ΔΥΟ ΦΩΝΕΣ», όταν τα δύο πέταλα-φωτιά, του Καραϊσκάκη ανταλλάσσουν συνθήματα, μεταξύ τους και «ΔΥΟ ΚΕΡΚΙΔΕΣ, ΜΙΑ ΦΩΝΗ», στα συνθήματα τα οποία δεν είναι για «μισό-μισό». Αυτοί είναι, πλέον, οι νέοι στόχοι που υπάρχουν, όσον αφορά την ατμόσφαιρα του «τηγανιού», αδέρφια… Με τελικό στόχο ένα Καραϊσκάκη στον…αέρα, για μεγάλα διαστήματα των αγώνων.
Πρωταγωνιστές στην προσπάθεια αυτή, είναι οι σύνδεσμοι της επαρχίας οι οποίοι έχουν την χρυσή ευκαιρία να δουν τα παράπονά τους να εξαφανίζονται, τα «θέλω» τους να γίνονται πραγματικότητα και την ερυθρόλευκη τρέλα τους να «στεγάζεται» σε δικό της χώρο…
«Όλοι μαζί, όλοι ένα, όλοι και όλα για το κοινό καλό και το καλό του ΘΡΥΛΟΥ ΜΑΣ». Αυτή την φράση, την άκουσα και την έμαθα, από τους παλιότερους… Μ’ αυτή την νοοτροπία φτάσαμε ως εδώ και καταφέραμε όσα καταφέραμε (που μόνο λίγα δεν είναι). Έτσι θα πετύχουμε κι αυτούς τους στόχους, έτσι θα πάμε τον Ολυμπιακό μας, ακόμη ψηλότερα…
7ψυχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου